Op woensdagmiddag 12 juli 2000 ging wij naar het DierenTehuis Amersfoort , want we hoorden daar een hele lieve Dalmatier in het asiel zat. Daar aan gekomen zagen wij de Dalmatier in de grote ren buiten lopen en hij wou gelijk naar ons toe. De beheerder van het dierenasiel vroeg voor welke hond we kwamen. Natuurlijk kwamen we voor die Dalmatier en toen mochten we even gaan wandelen met hem. We waren gelijk helemaal verkocht. Deze lieve hond namen we gelijk mee. Hij heette Deejay, een hele mooie naam. Toen we thuis kwamen is Edwin naar de dierenwinkel gegaan en hij heeft daar een mooie mand voor Deejay gekocht en een mooi kussen erin. Toen Edwin daar mee thuis kwam en we hadden de mand in de kamer gedaan , sprong Deejay gelijk in de mand. Deejay dacht zeker:”haha , die mand is lekker voor mij!”. Toen we Deejay voor het eerst alleen lieten, hadden we nog niet door dat Dalmatiers hele slimme lekkerbekken zijn. Het brood lag daarom voor het grijpen.

Tot onze verbazing had Deejay niet het hele brood opgegeten, maar er keurig netjes een paar sneetjes uitgehaald. Je merkte het bijna niet. Natuurlijk lieten we Deejay ook eens gauw op bezoek gaan bij de familie en hij maakte zich daar meteen legendarisch. Meneer zag een pak brokjes op de wasmachine in de keuken staan. Hij pakte dit pak, liep ermee naar de kamer, zette het midden in de kamer neer en ging er verwachtingsvol naast zitten. Deejay kon ook erg goed deuren openmaken. Dat was erg handig als je de sleutel was vergeten. Maar Deejay kom ook goed deuren op de knip doen! Bij Carins vader haalde hij altijd grapjes uit. Als haar vader buiten stond om de duiven te voeren, deed Deejay gauw de keukendeur op de knip en kon pa mooi niet meer naar binnen! Toen het een keer erg warm was en wij buiten aan de barbecue zaten, deed Deejay ook de deur op de knip. Hoe kwamen we nu weer binnen ? Iedereen met ladders en trappen in de weer, maar niemand slank genoeg om door het bovenraampje te klimmen ! En Deejay maar triomfantelijk kijken. Toen kwam Edwin op een goed idee. Hij liep om het huis naar de voordeur en riep dat Deejay moest openmaken. En dat deed de kleine guit. DeeJay ging altijd graag met ons mee op vakantie. We huurden dan ieder jaar een huis in Ligueil, in het Loiregebied. Met een hele grote tuin en midden tussen de velden. Deejay was altijd ontzettend blij dat hij mee naar Frankrijk mocht , want daar mocht hij altijd lekker buiten lopen de hele dag. Hij wilde de hele dag achter zijn bal aanrennen. Zelfs afgelopen zomer nog trok hij zijn sprintjes. ’s Morgens maakte Deejay Edwin wakker. Hij wilde dan rennen door het korenveld en spelen met de bal. Maar vooral wilde hij dat Edwin naar de bakker ging. Als we gingen ontbijten, ging Deejay altijd blaffen , want hij wist dat er altijd een bruin broodje voor hem was gehaald en hij was echt verzot op het Franse brood. Maar hoe vrolijk Deejay ook was en hoezeer hij steeds weer probeerde actief te zijn, hij ging steeds slechter lopen en zakte steeds vaker door zijn pootjes.

De laatste maanden ging het snel bergafwaarts en veel eerder dan wij hadden gehoopt en verwacht, kwam het moment dat het echt niet meer ging. Lieve Deejay , Op vrijdag 3 november 2006 moesten wij afscheid nemen van jou, lieve schat! Je kon gewoon niet meer , je zakte steeds door je achterpoten . Je was al 12 jaar oud. Opeens ging het helemaal mis met je , want je kreeg heel veel pijn in je achterpoten en kon moeilijk nog lopen. Al had je pijn , toch ben je voor ons door het vuur gegaan. Soms lag je hulpeloos in de keuken. Vaak blafte je midden in de nacht om hulp, omdat je weer ergens lag en niet op kon staan. Uiteindelijk moesten we besluiten om je maar uit je leiden te verlossen. Je bent in de armen van Edwin heel zachtjes gaan slapen. We missen je nog elke dag , we houden heel erg veel van je . Maar je blijft voor altijd nog onze lieve Deejay.
Rust zacht lieve Deejay , wij zullen je nooit vergeten.