Wij hebben 13 jaar lang mogen genieten van onze eerste dalmaat Lady. Na haar te hebben in laten slapen, was de mening dat we geen hond weer wilden. Stiekem af en toe even op de site van din-fonds kijken en daar kwam Noppes in beeld, een wat oudere hond. Dat leek ons wel iets, een nog wat oudere hond die we niet meer op hoefden te voeden, maar die we nog wel een aantal leuke jaren konden bieden.

Juli ’09 hebben we (man, dochter en ik)  Noppes opgehaald vanuit de opvang. We mochten daar een eindje met hem ‘proef’wandelen. Hij wilde gelijk al dat we met z’n drieën bij en met hem liepen. Ons besluit stond alvast, dat we hem gelijk mee zouden nemen. Groot was onze verbazing dat ie zonder enig aarzeling in de auto sprong.

Thuis aangekomen, was hij gelijk al waaks, toen onze zoon de oprit op kwam lopen.

Noppes kwam, zag en overwon, we hebben hem in ons hart gesloten.

Groot was de schrik toen Noppes 9 september vanuit het niets een epileptische aanval kreeg. In goed overleg met de dierenarts hebben we toen moeten besluiten om hem in te laten slapen, dat was 2 dagen later.

Het was voor Noppes beter zo, maar wat doet het pijn zo’n beslissing in zo een korte tijd te moeten nemen.

We hadden hem graag nog wat jaren bij ons gehad.

P. Veninga