Op zes augustus 2008 hebben wij de moeilijkste beslissing in ons leven moeten nemen en hebben we onze vriend Bongo laten inslapen. Zondag de derde was er ogenschijnlijk nog niets aan de hand en maandag was er totale uitval van het achterlichaam. De dierenarts vermoedde dat hij last had van een eerder probleem (vermoedelijk jicht) en heeft hem pijnstillers gegeven. In de avond merkten we dat er geen verbetering optrad en de arts heeft toen gezorgd dat we dinsdagochtend terecht konden in Utrecht voor verder onderzoek.Woensdagmiddag bleek er na het uitvoeren van de MRI scan een kleine afwijking bij de ruggenwervels en een verdere scan (met contrastvloeistof ) gaf aan dat er twee tumoren zaten. De kleinste van de tumoren zorgde ervoor dat de zenuwen naar het achterlichaam van Bongo werden geblokkeerd. De tumor was operabel maar dit zou een hele pijnlijke (langdurige) operatie worden met een net zo pijnlijke (langdurige) herstelperiode waarbij de kans dat Bongo ooit weer kon lopen kleiner was dan vijf procent.
Bongo heeft maar zeveneneenhalf mogen worden, de drie jaren dat hij bij ons was waren veel te kort. Het leven is niet altijd even eerlijk. Nooit meer mee hollen met het paard, nooit zal ik weer wakker worden van zijn kop als hij zin had om erbij te kruipen, nooit zal ik weer moeten lachen als hij uit de sloot kwam kruipen, nooit zullen we samen meer naar de kroeg gaan, nooit zal ik je dan ook vergeten.
Vaarwel oude struikrover en rust zacht.