Vasco is een jonge reu die al een behoorlijk rugzak heeft. De eerst maanden van zijn leven was de wereld niet groter dan de tuin waarin hij woonde en het gat in de schutting waar hij doorheen kon kijken. Iets dat hem geen goed gedaan heeft. De dag dat hij bij ons kwam zullen we niet snel vergeten. Het eerste wat hij deed toen hij de auto uit kwam was proberen tegen mijn been an te rijden. En dat bleef hij volhouden. Zijn etensbak was hem heilig en je moest daar minstens 5 meter bij uit de buurt blijven. Ieder ander dier wat in zijn gezichtsveld kwam moest vermoord worden. Een behoorlijk uitdaging dus. Inmiddels een jaar verder: Hij springt (bijna) niet meer tegen mensen op, en rijden doet hij echt nooit meer. Zijn etensbak is geen enkel probleem meer, We kunnen er zo aanzitten en er iets lekkers bij doen of hem vasthouden als hij eet. Zijn bak weghalen als hij nog aan het eten is zou ook geen probleem zijn, alleen doe ik dat nooit, ze hoeven mijn bord ook niet onder me vandaan te trekken. En spelen met andere teven vind hij nu geweldig. Tegen kinderen is hij wel lief, maar toch willen we hem niet bij kleine kinderen plaatsen omdat het toch een behoorlijke uitdaging blijft en hij er nog lang niet is. Maar toch achten we de tijd rijp dat er een nieuw baasje voor hem mag komen. Een baasje dat de uitdaging aandurft, maar vooral ook aan kan. Een baasje die hem snapt en die begrijpt dat zijn rugzak aardig geladen is. Een baasje zonder poezen, omdat we daar nog steeds niet voor in kunnen staan. Een baasje die de tijd voor hem heeft en weet dat er nog een lange weg te gaan. Kortom we zoeken een duizendpoot die van hem houdt zoals hij is en hem verder in zijn leven gaat begeleiden en leren.

 

Foto van Vasco in de opvang, hier leert hij dat samen spelen heel leuk kan zijn.